Pnp, 1, 2-17

PIEŚŃ PIERWSZA

Oblubienica: 2 Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust!
Bo miłość twa przedniejsza od wina.
3 Woń twych pachnideł słodka,
olejek rozlany – imię twe,
dlatego miłują cię dziewczęta.
4 Pociągnij mnie za sobą! Pobiegnijmy!
Król wprowadził mnie do swoich komnat.
«Cieszmy się i weselmy tobą!»,
sławmy twą miłość nad wino,
[jakże] słusznie cię miłują!
5 Czarna jestem, lecz piękna,
córki jerozolimskie,
jak namioty Kedaru,
jak zasłony Szalma.
6 Nie patrzcie na mnie, że jestem czarna,
że mnie spaliło słońce.
Synowie mej matki rozgniewali się na mnie,
postawili mnie na straży winnic,
a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam.
7 O ty, którego miłuje dusza moja,
wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada,
gdzie dajesz im spocząć w południe,
abym się nie błąkała
wśród stad twych towarzyszy.
Chór: 8 Jeśli nie wiesz, o najpiękniejsza z niewiast,
pójdź za śladami trzód
i paś koźlęta twe
przy szałasach pasterzy.
Oblubieniec: 9 Do klaczy mej w zaprzęgu faraona
przyrównam cię, przyjaciółko moja.
10 Śliczne są lica twe wśród wisiorków,
szyja twa w koliach.
11 Wisiorki zrobimy ci złote
z kuleczkami ze srebra.
Oblubienica: 12 Gdy król na uczcie przebywa,
nard mój roztacza woń swoją.
13 Mój miły jest mi woreczkiem mirry,
między piersiami mymi położonym.
14 Gronem henny jest mi umiłowany mój
w winnicach Engaddi.
Oblubieniec: 15 O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja,
jak piękna,
oczy twe jak gołębice!
Oblubienica: 16 Zaiste piękny jesteś, miły mój,
o jakże uroczy!
Łoże nasze z zieleni.
Oblubieniec: 17 Belkami domu naszego są cedry,
a cyprysy ścianami.