1Mch, 14, 25-49

Dokument ku czci Szymona

25  Gdy lud usłyszał o tych sprawach, powiedział: «W jaki sposób odwdzięczymy się Szymonowi i jego synom? 26  On sam się ostał mocny, a także jego bracia i dom jego ojca. Wrogów wypędził spośród Izraela i zapewnił mu wolność». Spisali więc to na tablicach z brązu i umieścili na stelach na górze Syjon.
27  A oto odpis dokumentu: «Dnia osiemnastego miesiąca Elul, w roku sto siedemdziesiątym drugim, w trzecim roku wielkiego arcykapłana Szymona, zwierzchnika ludu Bożego, 28  na wielkim zgromadzeniu kapłanów, ludu, zwierzchników narodu i starszyzny kraju podano nam do wiadomości: 29  W wielu walkach, które nawiedzały kraj, Szymon, syn Matatiasza, kapłan z synów Joariba, oraz jego bracia narażali się na niebezpieczeństwo i stawiali opór wrogom swojego narodu, aby w poszanowaniu były świętości jego i Prawo. W ten sposób wiele chwały przyczynili swojemu narodowi. 30  Jonatan zgromadził swój naród, został arcykapłanem, aż został przyłączony do swoich przodków. 31  Gdy ich wrogowie chcieli wkroczyć do ich kraju, żeby go zniszczyć i wyciągnąć ręce po jego świętości, 32  wtedy przeciwstawił się Szymon i walczył w obronie swojego ludu, a nawet wydał dużą część swojego majątku, aby uzbroić żołnierzy należących do wojska swego narodu i żeby im żołd wypłacić. 33  Obwarował on judzkie miasta, a także Bet-Sur, które leży na granicach Judei, gdzie poprzednio była broń nieprzyjaciół. Umieścił tam załogę z żydowskich żołnierzy. 34  Obwarował również Jafę, która leży nad morzem, a także Gezer leżące na granicach Azotu. Poprzednio mieszkali tam nieprzyjaciele, ale on osiedlił w nim Żydów i dał im wszystko, co było im potrzebne do podniesienia ich dobrobytu. 35  Lud widział wiarę Szymona i chwałę, której chciał przysporzyć swojemu narodowi, ustanowili go więc swoim władcą i arcykapłanem w nagrodę za to wszystko, czego dokonał, za sprawiedliwość, za wiarę, której strzegł w swoim narodzie. Wszelkim bowiem sposobem zabiegał o to, żeby lud swój wywyższyć. 36  Za jego dni i jego rękami udało się wypędzić pogan z ich kraju i tych, którzy przebywali w Mieście Dawidowym, w Jeruzalem. Wybudowali oni bowiem sobie zamek, a z niego robili wypady, świątynię dokoła bezcześcili, a przez to bardzo uwłaczali [jej] świętości. 37  Osadził w nim żydowskich żołnierzy i obwarował go jeszcze ze względu na bezpieczeństwo kraju i miasta. Podwyższył też mury Jeruzalem. 38  A król Demetriusz potwierdził mu stanowisko arcykapłana, 39  mianował go jednym ze swoich przyjaciół i uczcił go wielkimi zaszczytami. 40  Dowiedział się bowiem, że Rzymianie nazywają Żydów przyjaciółmi, sprzymierzeńcami i braćmi i że posłów Szymona przyjęli z honorami, 41  że Żydzi i kapłani postanowili, iż Szymon będzie ich władcą i arcykapłanem na stałe, aż powstanie wiarogodny prorok, 42  że będzie ich wodzem; że on będzie się troszczył o świątynię i wyznaczał urzędników czuwających nad ich robotami publicznymi, nad krajem, wojskiem i warowniami; 43  że będzie się troszczył o świętych; że wszyscy mu będą posłuszni; że w jego imieniu będą spisywane w kraju wszystkie umowy i że będzie się ubierał w purpurę i złoto. 44  Nikomu spośród ludu ani spomiędzy kapłanów nie wolno odmówić znaczenia żadnemu z tych przepisów ani przeciwstawić się temu, co on powie. Bez jego pozwolenia nie wolno zwoływać zgromadzenia w obrębie kraju, ubierać się w purpurę ani nosić złotej sprzączki. 45  Każdy, kto uczyni coś przeciwko temu rozporządzeniu lub odmówi znaczenia któremuś z tych przepisów, zasłuży na karę».
46  Cały lud uznał za słuszne pozwolić Szymonowi na postępowanie zgodne z tym, co zostało wyżej powiedziane. 47  Szymon zaś zgodził się i wyraził swoją gotowość pełnienia czynności arcykapłana, wodza i etnarchy Żydów i kapłanów oraz stania na czele wszystkich.
48  Postanowiono też dokument ten wyryć na tablicach z brązu i umieścić na świątynnym murze na widocznym miejscu. 49  Odpis zaś tych uchwał polecili złożyć w skarbcu do rozporządzenia Szymona i jego synów.