1Krn, 17, 1-27

Proroctwo Natana i modlitwa Dawida

1  Gdy Dawid zamieszkał w swoim domu, rzekł do proroka Natana: «Oto ja mieszkam w pałacu cedrowym, Arka zaś Przymierza Pańskiego pod zasłonami namiotu». 2  Natan powiedział do Dawida: «Uczyń wszystko, co zamierzasz w sercu, gdyż Bóg jest z tobą». 3  Lecz tejże samej nocy Bóg skierował do Natana następujące słowa: 4  «Idź i powiedz mojemu słudze, Dawidowi: To mówi Pan: Nie ty zbudujesz Mi dom na mieszkanie. 5  Nie mieszkałem bowiem w domu od dnia, w którym wyprowadziłem Izraela, aż do tego dnia, ale przechodziłem z namiotu do namiotu lub z przybytku [do przybytku]. 6  Gdziekolwiek wędrowałem z całym Izraelem, czy kiedykolwiek powiedziałem choćby do jednego z sędziów, którym nakazałem paść mój lud: Dlaczego nie zbudowaliście Mi domu cedrowego? 7 A teraz przemówisz do mojego sługi, Dawida: To mówi Pan Zastępów: Zabrałem cię z pastwiska, spośród owiec, abyś był władcą nad ludem moim izraelskim. 8  I byłem z tobą wszędzie, dokądkolwiek się udałeś, i wytraciłem przed tobą wszystkich twoich nieprzyjaciół. Dam ci sławę największych ludzi na ziemi. 9  Wyznaczę miejsce mojemu ludowi izraelskiemu i osadzę go, i będzie mieszkał na swoim miejscu. Nie przerazi się on już i ludzie nikczemni nie będą go już niszczyć jak dawniej. 10  Od czasów, kiedy ustanowiłem sędziów nad moim ludem izraelskim, poniżyłem wszystkich wrogów twoich. I oznajmiłem ci: Pan dom ci zbuduje. 11  Kiedy wypełnią się twoje dni i będziesz musiał odejść, aby [połączyć się] z twoimi przodkami, wzbudzę twojego potomka po tobie, którym będzie jeden z twoich synów, i utwierdzę jego królowanie. 12  On zbuduje Mi dom, a Ja utwierdzę tron jego na wieki. 13  Ja będę mu ojcem, a on będzie Mi synem; życzliwości mojej nie cofnę mu, jak cofnąłem temu, który był przed tobą. 14  Osadzę go w moim domu i w moim królestwie na zawsze, a tron jego będzie utwierdzony na wieki». 15  Zgodnie z tymi wszystkimi słowami i zgodnie z tym całym widzeniem przemówił Natan do Dawida. 16  Poszedł więc król Dawid i siadłszy przed obliczem Pana, mówił: «Kimże ja jestem, o Panie Boże, i czym mój ród, że doprowadziłeś mnie aż dotąd? 17  Ale i to jeszcze wydało się Tobie za mało, o Boże, lecz dałeś w sprawie domu swego sługi zapowiedź na daleką przyszłość. Wejrzałeś na mnie jak na człowieka znamienitego stanu, o Panie Boże. 18  Cóż więcej może powiedzieć Dawid do Ciebie o chwale Twego sługi? Ty sam znasz swego sługę. 19  O Panie, przez wzgląd na swego sługę i według [zamiarów] Twego serca dokonałeś tego całego wielkiego dzieła, aby ujawnić wszystkie wielkie czyny. 20  O Panie, nie ma podobnego Tobie i nie ma Boga oprócz Ciebie, zgodnie z tym wszystkim, co słyszeliśmy na własne uszy. 21  I kto jest jak lud Twój, Izrael? Czyż jest choćby jeden naród na ziemi, do którego poszedłby Bóg, aby wybawić go jako lud swój, aby zapewnić mu sławę wielkich i straszliwych dzieł, wypędzając narody przed ludem swoim, który wykupiłeś z Egiptu? 22  Uczyniłeś lud izraelski ludem swoim na zawsze, i Ty, Panie, stałeś się jego Bogiem. 23  Teraz więc, o Panie, niech trwa na wieki słowo, które wyrzekłeś o słudze swoim i o domu jego, i uczyń, jak powiedziałeś, 24  ażeby [trwało] i wielbione było imię Twe na wieki w słowach: Pan Zastępów jest Bogiem Izraela! A dom Twojego sługi, Dawida, niech będzie trwały przed Twoim obliczem! 25  Ty bowiem, Boże mój, objawiłeś swemu słudze, że zbudujesz mu dom, stąd to sługa Twój tak ośmiela się zanosić modły przed Twoim obliczem. 26  A teraz, Panie, Ty sam jesteś Bogiem. Skoro obiecałeś swojemu słudze to szczęście, 27  racz teraz pobłogosławić dom swego sługi, aby trwał przed Tobą na wieki, bo co Ty, Panie, pobłogosławisz, będzie błogosławione na wieki».