Jdt, 16, 1-17

1  I mówiła Judyta:
«Uderzcie w bębny na cześć mojego Boga,

zagrajcie Panu na cymbałach,
zanućcie Mu psalm i pieśń uwielbienia,
wysławiajcie i wzywajcie Jego imię!
2  Ponieważ Pan jest Bogiem, który niweczy wojny,
do swego obozu pośród ludu [prowadząc],
wyrwał mnie z rąk mych prześladowców.
3  Aszszur przybył z gór, od północy,
przyszedł z miriadami swoich sił zbrojnych,
mnóstwo ich obsadziło potoki,
a konnica ich pokryła wzgórza.
4  Mówił, że wypali góry moje,
a młodzieńców moich mieczem wytnie,
niemowlęta moje o ziemię rozbije,
moje dzieci wyda na łup,
a dziewice moje na grabież.
5  Lecz Pan Wszechmogący pokrzyżował im szyki
ręką kobiety.
6  Albowiem mocarz ich nie zginął z ręki młodzieńców,
ani nie uderzyli na niego synowie tytanów,
ani nie napadli na niego wysocy giganci,
ale Judyta, córka Merariego,
obezwładniła go pięknością swojego oblicza.
7  Zdjęła bowiem swoje szaty wdowie,
aby wywyższyć uciśnionych w Izraelu,
namaściła swoją twarz olejkami.
8  Włosy swoje związała pod zawojem
i ubrała się w szaty lniane, aby go oszukać.
9  Sandały jej przykuły jego oko,
jej piękność usidliła jego duszę,
a miecz przeciął kark jego.
10  Zlękli się Persowie jej odwagi,
a Medów przeraziła swoją śmiałością.
11  Niedawno podnieśli krzyk uciśnieni moi [rodacy]
i słabych moich ogarnął lęk i przerażenie:
podnieśli [jednak] swój głos, a [tamci] uciekli.
12  Dzieci młodych matek ich poprzebijały,
przekłuły ich jak dzieci zbiegów.
Zginęli w bitwie z Panem moim.
13  Bogu memu zaśpiewam pieśń nową:
Panie, jesteś wielki i przesławny,
przedziwny w sile swojej i niezwyciężony.
14  Niech Ci służy wszelkie Twoje stworzenie,
bo Ty rzekłeś i stało się.
Tyś posłał Twego ducha, a on zbudował [wszystko],
i nie ma nikogo, kto by się sprzeciwił Twemu głosowi.
15  Góry bowiem trzęsą się od podstaw razem z wodami,
a skały jak wosk się topią przed Tobą,
ale dla bojących się Ciebie
Ty będziesz łaskawy.
16  Chociaż za mała jest wszelka ofiara,
by wonią miłą była dla Ciebie,
i za mało wszelkiego tłuszczu
na całopalenie dla Ciebie,
lecz ten, który boi się Pana,
wielki jest w każdym czasie.
17  Biada poganom, którzy powstają przeciw memu narodowi:
Pan Wszechmocny ukarze ich w dzień sądu,
ześle w ich ciało ogień i robactwo, i jęczeć będą z bólu na wieki».

Jdt, 16, 18-25

Epilog

18  Gdy przybyli do Jeruzalem i oddali pokłon Bogu, a lud się oczyścił, złożyli swoje całopalenia, ofiary dobrowolne i dary. 19  Judyta zaś ofiarowała wszystkie sprzęty Holofernesa, które jej podarował lud. Także kotarę, którą sama wzięła z jego sypialni, ofiarowała Bogu. 20  Lud radował się przed świątynią w Jeruzalem przez trzy miesiące, a Judyta pozostała razem z nimi.
21  Po tych dniach każdy wrócił do swego dziedzictwa. Judyta również udała się do Betulii i pozostała tam, zarządzając swoim majątkiem. i była sławna za życia w całym kraju. 22  Wielu pragnęło ją [wziąć za żonę], ale żaden mężczyzna nie zbliżył się do niej przez wszystkie dni jej życia, począwszy od dnia, w którym zmarł jej mąż, Manasses, i połączył się ze swymi przodkami. 23  Była ona bardzo podeszła w latach i dożyła w domu swego męża stu pięciu lat. Niewolnicę swoją obdarzyła wolnością. Zmarła w Betulii i pochowano ją w pieczarze grobowej jej męża, Manassesa. 24  Dom Izraela opłakiwał ją przez siedem dni. Przed śmiercią rozdała ona cały swój majątek krewnym swego męża, Manassesa, i krewnym ze swojej rodziny. 25  I nie było więcej nikogo, kto by niepokoił synów Izraela ani za życia Judyty, ani też przez długi czas po jej śmierci.